جرعه نوش غدیر

وقتی وارد حرم حضرت امیرالمومنین علیه السلام می شد در آستانه در، رو به ضریح مطهر می ایستاد و با صدای بلند گریه می کرد. این روش او بود و صدای گریه اش بر همه آشنا بود.

استاد ما می فرمود: محرم سال ۱۳۳۰ بود. از مناره مسجد روضه حضرت علی اکبر علیه السلام پخش می شد. او که داشت از خیابان عبور می کرد در همان حال صدای روضه را نیز  گوش می داد. ناگاه از شدت غم و اندوه بر زمین نشست در حالیکه می سوخت و می گریست. خیابان بسته شده بود و همه ناظر این صحنه بودند. علامه امینی چنان منقلب شده بود که نمی توانست راه برود. آری چگونه راه می رفت در حالی که امام مظلومش وقتی بر بالین علی اکبرش رسید پاهای مبارکش تاب ایستادن نداشت. جوانان بنی هاشم را صدا زد و آنان را به کمک فراخواند تا حضرتش را یاری دهند ...