محمد علی دیوانه

دستمالش را پهن می کرد و لقمه نانی داخل آن می گذاشت و آن را می پیچید. با یاد خدا و ذکر ارباب صبح زود برای کسب روزی از منزل خارج می شد. در حالی که هیچ ادعایی نداشت. دارایی اش همان بقچه ی نانش بود. سر به زیر بود و هر گاه سرش را بالا می گرفت پهنای صورتش را می دیدی که خیس بود. او آرام گریه می کرد. بی صدا گریه می کرد.

همیشه در عشق اربابش گریان بود...

سلسه موی دوست حلقه دام بلاست

هرکه در این حلقه نیست فارغ از این ماجراست